Παθήσεις

Οι διάφορες μορφές άθλησης έχουν ενοχοποιηθεί κατά διαστήματα ως παράγοντες κινδύνου για οσφυαλγία, αλλά την ίδια στιγμή έχουν χρησιμοποιηθεί ως προγράμματα αποκατάστασης και πρόληψης της ίδιας πάθησης.

Όπως είναι εύκολα κατανοητό, η ένταση της άσκησης και η συχνότητα σε συνδυασμό με τη φυσική κατάσταση του κάθε αθλητή δημιουργούν μοναδικές συνθήκες και είναι αναμενόμενο να έχουν διαφορετικά αποτελέσματα στο σώμα κάθε ατόμου.

Η Εταιρεία Σπονδυλικής Στήλης της Βορείου Αμερικής (NASS- North American Spine Society) έκανε μία ανάλυση της διεθνούς βιβλιογραφίας στα διάφορα επιστημονικά περιοδικά όσον αφορά στην οσφυαλγία και τις ακόλουθες μορφές άσκησης: Περπάτημα, τρέξιμο, κολύμβηση, ποδηλασία και πιλάτες.

Τρέξιμο

Υπάρχει ασθενής ένδειξη σε κάποιες μελέτες ότι οι επαγγελματίες δρομείς μπορεί να εμφανίσουν οσφυαλγία συχνότερα από το γενικό πληθυσμό.
Με τη χρήση μαγνητικής τομογραφίας σε άτομα μετά από μία ώρα τρέξιμο έχει αποδειχθεί ότι ο μεσοσπονδύλιος δίσκος παρουσιάζει διαφορές στη σύστασή του, αλλά αυτό πιστεύεται σήμερα ότι είναι φυσιολογική αντίδραση του δίσκου και δεν οδηγεί σε ταχύτερη εκφύλισή του.

Γενικά, με τα μέχρι τώρα επιστημονικά δεδομένα το τρέξιμο θεωρείται ασφαλής τρόπος άσκησης που δεν επιδεινώνει τα συμπτώματα της οσφυαλγίας. Σημαντικό είναι ότι πρέπει κανείς να ξεκινήσει σταδιακά, γιατί η έλλειψη εμπειρίας και οι μεγάλες αποστάσεις μπορούν να οδηγήσουν σε τραυματισμούς.

Αν και για την σπονδυλική στήλη δεν υπάρχουν επαρκή δεδομένα ότι τα ειδικά υποδήματα προστατεύουν από τραυματισμούς, όσον αφορά στις αρθρώσεις του γόνατος και των κάτω άκρων τα σωστά υποδήματα είναι σημαντικά.

Περπάτημα

Είναι πολύ σημαντικό ότι δεν υπάρχουν μελέτες που να συσχετίζουν το περπάτημα με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης οσφυαλγίας.

Αντίθετα υπάρχουν αρκετά ισχυρά δεδομένα ότι προγράμματα αποκατάστασης που περιλαμβάνουν περπάτημα μπορούν να βοηθήσουν τόσο στις περιπτώσεις οξείας οσφυαλγίας όσο και σε χρόνιες καταστάσεις.

Λιγότερο ισχυρά- αν και βάσιμα είναι τα δεδομένα που υποστηρίζουν ότι το περπάτημα μπορεί να βοηθήσει στην πρόληψη των επεισοδίων οσφυαλγίας.

Κολύμβηση

Η κολύμβηση έχει συσχετισθεί με αυξημένο κίνδυνο οσφυαλγίας σε επαγγελματίες αθλητές. Στυλ κολύμβησης που κατά τα οποία μπορούν να αποφευχθούν οι έντονες στροφικές κινήσεις και ακραία κάμψη- έκταση του κορμού είναι πολύ πιο ασφαλή και ενδείκνυνται ως τρόπος άσκησης για τη θεραπεία της οσφυαλγίας.

Ιδιαίτερα για την ενδυνάμωση των ραχιαίων μυών, το ύπτιο στυλ κολύμβησης είναι πιο αποτελεσματικό από ασκήσεις εδάφους.

Ποδηλασία

Η ποδηλασία προϋποθέτει ελαφρά κάμψη (κύφωση) της οσφυικής μοίρας η οποία οδηγεί σε αύξηση της πίεσης του μεσοσπονδυλίου δίσκου. Αυτό σε συνδυασμό με την αυξημένη ενεργοποίηση των παρασπονδυλικών μυών μπορεί να οδηγήσει σε τραυματισμούς και οσφυαλγία.

Η σωστή ρύθμιση του ποδηλάτου στα μέτρα του αθλητή είναι μεγάλης σημασίας για την αποφυγή τραυματισμών και συνδρόμων υπέρχρησης.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η ποδηλασία, σε αντίθεση με τα άλλα είδη άσκησης, δεν βοηθάει στην ενίσχυση της οστικής πυκνότητας και δεν ενδείκνυται σε ασθενείς που πάσχουν ή είναι αυξημένου κινδύνου για οστεοπόρωση.

Αντίθετα είναι αναγνωρισμένο ότι αποτελεί καλή λύση για τους ασθενείς με διαγνωσμένη σπονδυλική στένωση, διότι είναι καλύτερα ανεκτή από το περπάτημα.

Πιλάτες

Δυστυχώς δεν υπάρχουν αρκετές μελέτες ικανές να αποδείξουν ότι το πιλάτες μπορεί να είναι ευεργετικό για την οσφυαλγία.

Η θεωρία είναι ότι με το πιλάτες δημιουργούμε καλύτερη ισορροπία των μυών του κορμού και κατ’ επέκταση καλύτερη σταθερότητα της σπονδυλικής στήλης.
Κοιλιακοί μύες, παρασπονδυλικοί, το διάφραγμα και οι μύες του πυελικού εδάφους είναι σημαντικοί για τη σταθερότητα της σπονδυλικής στήλης. Με το πιλάτες δημιουργούμε την ισορροπία αυτών των μυών. Το κατά πόσο αυτό βοηθάει στη θεραπεία και πρόληψη της οσφυαλγίας μένει να αποδειχθεί επιστημονικά.